ข้อสรุปอย่างหนึ่งของคนที่เกิดปัญหาและไม่ควรยุ่งเกี่ยวด้วยกับคนๆ นั้น คือ

1. คนพาลที่คิดว่าตัวเองเป็นคนดี คนพวกนี้หากได้ทำความดีอย่างใดอย่างหนึ่งจะยกเอามาเป็นข้ออ้างอิงเสมอ
2. คนพาลที่วัดความดีของคนจากความดี ซึ่งความดีไม่ใช่ข้อที่จะตัดสินว่าใครเป็นคนดีหรือไม่ดี เพราะความดี คนดีคนชั่วสามารถทำได้ทั้งสองฝ่าย บางทีคนชั่วทำความดี ทำเรื่องดีๆได้มากกว่าเสียด้วย เช่น คนพาลคนชั่วอาจบริจาคทานมากกว่า อาจเข้าวัดมากกว่า อาจทำประโยชน์ทางสังคมมากกว่า เป็นคนที่กตัญญูต่อพ่อแม่ครูอาจารย์ เหล่านี้เป็นต้น

ข้อที่จะวัดใครคนไหนว่าเป็นคนดีได้นั้น มีเรื่องเดียว คือ ความสามารถในการรักษาศีล ให้มีความบริสุทธิ์ ยิ่งบริสุทธิ์มากเท่าใดก็ดีมากขึ้นเท่านั้น นั่นคือ ดัชนีตัววัดชนิดที่ไม่มีสิ่งใดเทียบเทียม เป็นหลักการวัดของชาวพุทธ นอกจากนี้คนดียิ่งไปกว่านั้น คือคนที่สามารถดำเนินชีวิตไปในหลักของมรรคมีองค์ ๘ ได้ ดังนั้น เราจะต้องแยกให้ออกระหว่าง คนดี กับ ความดี