“มือถือของคุณลุงไม่ได้เสียครับ ยังใช้งานได้เป็นปกติครับ”
แกมองหน้าผมแล้วก็พูดขึ้นด้วยเสียงอันสั่นเครือว่า
“ถ้าไม่เสีย ทำไมลุงไม่ได้รับโทรศัพท์จากลูกๆตั้งนานแล้วล่ะ?”
ผมฟังแล้วอยากจะร้องไห้
“ลูกๆของคุณลุงคงงานยุ่งนะครับ เขาเลยไม่ได้โทรหาคุณลุง”
ผมไม่รู้จะปลอบใจแกยังไงดี แกกำมือถือแนบไว้กับอก เดินออกจากร้านไปด้วยเศร้า

ผมเองก็ไม่ได้โทรหาพ่อกับแม่นานแล้ว มันแปลก ที่เรามักจะมีเวลาคุยกับเพื่อน คุยกับแฟน แชทไลน์กับเพื่อนๆ
ส่งข้อความกันไปมาเป็นชั่วโมงอย่างสนุกสนาน แต่เวลาคุยกับพ่อแม่ ผมไม่ไม่รู้จะคุยอะไรกับท่าน ได้แต่ถามคำถามเดิมๆ
“พ่อกินข้าวยัง? แม่ล่ะ? วันนี้ทำอะไร? อื่อ! จะวางสายละนะ!”

ผมยังจำได้ดี ตอนวันเกิดปีที่20 ของผม พ่อโทรมาอวยพรวันเกิดและบอกกับผมว่า
“วันนี้เมื่อยี่สิบปีที่แล้ว พ่อได้อุ้มแกเป็นครั้งแรก แกร้องไห้เสียงดังลั่น แต่แกรู้ไหม วันนั้นเป็นวันที่พ่อกับแม่มีความสุขที่สุดในชีวิต ขอให้เจริญๆนะลูก”
ผมร้องไห้กับพ่ออีกครั้งในวันนั้น
“ขอบคุณครับพ่อ ผมก็รักพ่อนะครับ”

คุณลุงเดินจากร้านของผมไปแล้ว แต่ภาพคุณลุงเมื่อสักครู่นี้ ทำให้ผมตัดสินใจยกมือถือขึ้นมา กดหมายเลขที่แทบจะจำไม่ค่อยได้
“ตึ๊ดๆๆ”
“ว่าไงไอ้ลูกชาย สบายดีหรือเปล่า?”

…………………..
นานเท่าไหร่แล้วที่คุณไม่ได้โทรไปหาพ่อกับแม่
โทรศัพท์เราไม่ได้เสีย โทรตอนนี้เลยนะครับ